Monster Hunter, Warrior of Light and Super Fighting Robot. Likes to play JRPGs and MMOs.
Contents
More from this author
Baldur’s Gate 3 is one of the best games released this year — perhaps even the best RPG of the last decade. We’ll just say it right now in the review so you can get the criticisms right. It’s a game that takes the entire genre to a new level, offering the freedom we dreamed of 20 years ago.
Role-playing games have been giving us choices for years. It’s a cool idea that in practice often boils down to choosing from a few flavors. Shepard can act noble in Mass Effect or be a cowboy and shoot down every thug, but in the end he always achieves the same goal: mission accomplished. Sometimes a distant alien race is wiped out by your decision, but that’s a backstory at best. The game world in which you yourself roam remains roughly the same, and your primary path remains unchanged.
Niet zo in Baldur’s Gate 3. Nadat je personage is ontsnapt uit een buitenaards ruimteschip met daarin dimensionaal reizende, gedachtenlezende monsters, ga je aan de slag om een parasiet uit je brein te verwijderen. Al snel vind je verschillende manieren om dit te doen. Je kunt op zoek gaan naar een vermiste druïde die je misschien kan genezen en zijn kamp kan redden, of je kunt een verbond sluiten met een groep kobolden om de druïden uit het bos te verdrijven. Of je sluit een verbond met een gevangen drakenrijder die een andere genezer kent en slaat zo’n 10 uur van het hoofdverhaal over.
Small branches
In de loop van het spel zijn er allerlei kleine vertakkingen in het verhaal. Soms zijn deze verbonden met je personage. Speel je een Drow? Dan denken de goblins dat je een van hun leiders bent — dat ben je immers van nature — en kun je heel makkelijk hun kampen infiltreren.
Andere keren worden afwijkingen verborgen achter dobbelsteenworpen. Probeer je een baas te overtuigen om zich over te geven? Je gooit met een twintigzijdige dobbelsteen, telt je overtuigingspunten erbij op en zet je duim hoger dan je nodig hebt om het gesprek te winnen. Als je slaagt, hoef je vaak niet te vechten. Is je passieve waarneming hoog en ontdek je een geheime deur? Dan kun je de laatste kamer van een kerker binnensluipen om ongezien schatten te stelen.
Het spel laat heel duidelijk zien hoe hoog je de dobbelstenen gooit. Als je zelf actief aan het dobbelen bent, wordt dit groot in het midden van het scherm weergegeven. Als je rondloopt en iets mist dat je personage passief had kunnen opmerken, verschijnt er een melding boven zijn hoofd. Deze nadruk op statistieken maakt dat het spel een beetje mechanisch aanvoelt, maar het zorgt er ook voor dat je constant merkt waar de beslissingen verborgen zitten. Terwijl je met je eerste personage speelt, maak je notities in je hoofd over wat je nog meer had kunnen proberen, om later in een tweede campagne mee te experimenteren.
Praten met de plaatselijke huiskat
De game biedt veel variatie naast deze gecreëerde momenten. Een Paladin kan bijvoorbeeld zijn eed breken en veranderen in een «Oathbreaker», wat een hele reeks nieuwe vaardigheden en zijmissies biedt. Of als je een personage creëert, kun je ervoor kiezen om hem de «Dark Urge» te geven, waardoor hij verandert in een psychopaat met extra dialoogopties. Je kunt met dieren leren praten om nieuwe paden te ontdekken door met de plaatselijke huiskat te praten, of je kunt een spreuk gebruiken om de doden tot leven te wekken om ze te ondervragen.
Tegelijkertijd is er het inspiratiesysteem dat je beloont met speciale punten als je iets doet dat bij een personage past. Speel je een schurk en beroof je iemand? Grote kans dat je daar een punt voor krijgt. Je kunt dit punt gebruiken om een mislukte dobbelsteenworp te hergooien. Dit motiveert je om in je karakter te blijven. Baldur’s Gate 3 zit vol met zulke nuances die elke spelsessie uniek maken. En waar ze in veel andere rollenspellen aan de oppervlakte blijven, ging onze campagne totaal andere kanten op dan die van vrienden.
Alles in de wereld van Baldur’s Gate 3 is met een reden ergens geplaatst. Het voelt nooit alsof je door kerkers rent van het ene inwisselbare gevecht naar het andere — je vindt de chef-kok en zijn helpers in een keuken, een groep edelen in een balzaal. En omdat vechten niet de enige optie is, heeft iedereen een achtergrondverhaal en dialoog. Dit brengt de wereld tot leven op een manier die zeldzaam is in games waarin orcs en sekteleden vaak alleen maar dienen om af te slachten.
Vechten zoals in Dungeons & Dragons
De gevechten vinden om beurten plaats en zijn bijna identiek aan die in Dungeons & Dragons op papier. Aan het begin wordt er met dobbelstenen gegooid om te bepalen wie als eerste mag aanvallen, daarna mag ieder op zijn beurt iets doen. In één beurt kan elk personage bewegen, één hoofdactie en één bonusactie uitvoeren.
In principe is het vrij eenvoudig — je loopt bijvoorbeeld op een vijand af, gebruikt de hoofdactie om je zwaard in hem te rammen en hebt nog een helende spreuk die je als bonusactie kunt doen. Maar vanwege spreuken op meerdere niveaus, reacties en andere onderliggende systemen, moet je met veel nuance rekening houden. Geen probleem voor D&D veteranen, maar spelers die net beginnen hebben een steile leercurve voor de boeg.
Onduidelijke controllerinterface
Deze leercurve is nog steeper als je met een controller speelt. Dan bestaat de interface uit radiale menu’s op radiale menu’s, waarin elke nieuwe vaardigheid en spreuk achteloos wordt gepropt zonder prioriteiten te stellen. Je kunt het allemaal proberen uit te zoeken, maar dat is erg vervelend. En omdat je in het begin niet goed de weg weet, is het moeilijk om in één oogopslag te zien welke knoppen het belangrijkst zijn.
Je komt grote cirkels tegen vol knoppen die je niet kent en moet ze een voor een lezen om tot de bodem te komen. En dan nog een paar keer, want pas als je de regels van het spel begrijpt, wordt alles in deze menu’s je duidelijk.
Veel functies zitten op onverwachte plaatsen verstopt. Vierpuntsknoppen zijn snelkoppelingen naar extra functies, maar doen weer iets anders als je er lang over doet om ze uit te leggen — iets wat het spel je niet duidelijk uitlegt. Als je de besturing van de gamepad wilt doorgronden, kun je het beste even Googlen, maar dat is natuurlijk geen goede oplossing.
Some minor bugs
Another puntje van kritiek: op het moment van schrijven van dit artikel zijn er nog steeds enkele bugs te vinden in Baldur’s Gate 3. We zijn nog geen spelvernietigende problemen tegengekomen, maar af en toe herhaalt een gesprek met een NPC zich or blijft de camera hangen. Dit heeft zeker te maken met de vroege release, want ontwikkelaar Larian Studios heeft de PC-versie een maand te vroeg uitgebracht om concurrent Starfield voor te zijn.
En eerlijk gezegd, voor een spel van deze omvang en met zoveel immense variabelen die de speelsessie beïnvloeden, is het verbazingwekkend dat we niet meer problemen zijn tegengekomen. Desondanks heeft Larian in de tussentijd verschillende patches uitgebracht en we hebben geen reden om aan te nemen dat ze daar binnenkort mee zullen stoppen.
Niet voor iedereen, maar fenomenaal
Baldur’s Gate 3 heeft veel oude RPG’s voor ons verpest, simpelweg omdat we na het spelen van dit spel realistischere consequenties verwachten voor gemaakte beslissingen. Het is een spel dat de standaard verhoogt, wat bijna oneerlijk is tegenover andere ontwikkelaars — er is een klein wonder voor nodig om een spel als dit stilletjes te produceren.
Dit maakt het een van de beste role-playing games van de afgelopen jaren, maar tegelijkertijd is het ook een game die we niet iedereen kunnen aanraden. Want nogmaals, als je nog nooit Dungeons & Dragons hebt gespeeld, zal het je een paar uur kosten om alle systemen in Baldur’s Gate 3 te begrijpen.
Het kan moeilijk zijn om in het spel te komen, zoals dat ook gezegd kan worden van een Soulsl-achtig spel. Maar dat is tegelijkertijd ook de charme: Baldur’s Gate 3 maakt geen excuses of concessies. Het is gemaakt voor een groep spelers die al jaren hunkert naar een AAA RPG van productiekwaliteit, maar biedt een ongeëvenaarde diepgang die in sommige opzichten alleen de meest hardcore D&D nerds kunnen waarderen. Een spel dat niet voor iedereen is weggelegd, maar wel het beste in zijn klasse is.