More from this author >
You crawl out of a plane that just crashed, wiggle through the dented door, and see a couple of other survivors there. One has a pretty bloody head, so you say,
Hey, dude, you’ve got blood in your ear!
To which the man yells,
What are you saying? I can’t hear you, I have blood in my ear.
This joke at the beginning of the game, stolen directly from Bert and Ernie, sets the tone for the next fifteen to twenty hours of Dead Island 2. It’s a game full of this kind of horror that will make you sigh more often than laugh.
Ons hoofdpersonage Jacob, een van de enigszins verschillende hoofdpersonages waaruit we kunnen kiezen, wordt beschreven als een coole jongen vol zelfvertrouwen, maar eindigt als een nerd met veel vadergrappen. Wanneer hij terugkeert naar zijn uitvalsbasis en merkt dat er één overlevende minder in de kamer is, vraagt hij:
Waar is de laatste van ons?
Na zo’n overduidelijke en ongrappige toespeling lieg je niet, je wilt vooral het betere zombiespel spelen.
Griezelig als de hel
Toch is het verhaal van Dead Island 2 flinterdun. Je zit vast in een door zombies geteisterd Los Angeles. Het heet trouwens altijd Hell-A, een niet erg slimme uitvinding die door overmatig gebruik al zijn charme verliest. Je wordt gebeten, maar je overleeft en verandert niet in een zombie. Met je nieuwe immuniteit wil je de wereld redden en ga je op zoek naar een dokter die een vaccin uit je kan halen.
Niets van dit alles voegt veel toe en het verhaal wordt nog verder afgezwakt door nutteloze zijpaden. In een hotel ontmoet je bijvoorbeeld een groep bodybuilders die zich schuilhouden voor de hordes ondoden voor hun deur. Een van hen vraagt je om te controleren of zijn twee trainingsmaatjes nog leven; een ander wil dat je wapens opspoort waarmee ze hun schuilplaats kunnen verdedigen. En nu de grote quizvraag: een van deze twee missies maakt deel uit van het hoofdverhaal, de andere is een optionele zijmissie. Kun je het verschil zien? In elk geval heeft geen van beide iets te maken met het overkoepelende verhaal.
Nice slap in the face
Gelukkig heeft Dead Island 2 ook niet veel verhaal nodig: het draait tenslotte allemaal om het vechten tegen de zombies. En dat is erg leuk, want het in elkaar slaan van hordes hersenloze tegenstanders blijft een genot. De ondode schuifelt in jouw richting, jij slaat toe met je knuppel of moersleutel en slaat zijn hoofd in. Of je zet een krachtige slag in en mikt op zijn benen: Hiermee scheur je zijn knie in een mum van tijd in tweeën. De zombie valt op de grond en je kunt zijn schedel inslaan met de zool van je schoen.
Als de zombie iets te dichtbij komt, kun je hem ontwijken met een goed getimede ontwijking. Hij struikelt een beetje over zijn voeten en dan is het tijd voor een tegenaanval. Boem, ram de speer in zijn hoofd! Er zijn maar weinig dingen zo bevredigend als het volledig vernietigen van zo’n domme tegenstander. Later speel je ook een blok vrij waarmee je aanvallen kunt pareren, evenals een hele reeks andere vaardigheden die je vaak belonen voor de manier waarop je een zombie doodt.
Het voelt geweldig, maar niet geweldig genoeg om de hele game lang spannend te houden. Op een gegeven moment heb je die makkelijke gevechten met al die schuifelende lijken wel gezien en ren je er liever snel voorbij op weg van de ene missie naar de andere. Er is te weinig variatie in de vijanden, waardoor je al snel het gevoel krijgt dat dit een rotklus is. Geef een zombie een bomvest, een exploderende batterij of maak hem wat sneller, maar het blijft een stomme zombie. Ontwijken, slaan, verminken: De dans blijft hetzelfde. Pas in de laatste uren van het spel worden er interessante nieuwe monsters geïntroduceerd, maar dan is het eigenlijk al te laat.
Flaming Weapons
De variatie zit hem dus vooral in jezelf, in de vele verschillende wapens die je kunt gebruiken. Overal in de wereld vind je houten balken, koevoeten, golfclubs en samoeraizwaarden, om er maar een paar te noemen. Deze kun je bij een werkbank upgraden zodat ze bijvoorbeeld brandschade toebrengen of extra hard slaan om zombies sneller neer te halen.
Deze wapens gaan kapot als je er te lang op hakt, maar je hebt genoeg ruimte in je inventaris om altijd een wapen bij de hand te hebben. Je kunt ze ook tegen een kleine vergoeding repareren bij de werkbanken, zodat je nooit zonder je favoriete knuppel zit. Je kunt ze zelfs voor een iets hoger bedrag laten levelen, zodat je eerste loden pijp sterk genoeg is om je de hele game van dienst te zijn.
Helaas is je creativiteit beperkt tot wat het spel voor je bedenkt. Je kunt niet zomaar iets oppakken om mee te slaan, wat het spel iets minder boeiend maakt dan bijvoorbeeld Dead Rising. Er is ook weinig vernieling aan te richten in de omgeving. Je eerste bezoek aan een muziekkamer in een luxe herenhuis in Bel Air is een grote teleurstelling: de piano’s kunnen niet worden vernield en je kunt geen gitaren oppakken om een zombie met een gevoelige snaar te raken.
De omgevingen zitten echter vol mogelijkheden om je tegenstanders creatief aan te vallen. Misschien hangt er wel een kabel onder stroom in het zwembad en kun je de zwemmende zombies elektrocuteren. Of er stroomt benzine uit een auto, wat een goede plek is om op te blazen met een granaat. Dit zijn leuke uitstapjes, maar helaas kun je zulke vallen niet zelf bedenken. Je moet het doen met wat de ontwikkelaars voor je hebben bedacht.
The sun is shining
Grafisch is het spel niet bijzonder indrukwekkend — vooral de gezichtsuitdrukkingen zijn stijfjes en zien er verouderd uit. De verschillende wijken van L.A. — sorry, Hell-A — zien er daarentegen wel goed uit. Van de luxe villa’s in Bel Air tot een bezoekje aan het strand of een filmstudio, de zonnige badplaats is een leuke plek om een paar uurtjes door te brengen. Het is overigens niet één grote open wereld, maar eerder kleine delen die je in een uur of twee kunt verkennen. Gelukkig zijn er aardig wat zijmissies om je af te leiden, zodat je niet te snel door de game heen bent.
Je kunt het avontuur ook in coöperatieve modus beleven, maar dat hebben we niet uitgeprobeerd. Natuurlijk is het altijd leuker om met maximaal drie spelers hersenloos rond te rennen, maar dat maakt het spel niet per se beter.
Misschien hadden we niet veel meer moeten verwachten van een game die voor het eerst werd aangekondigd in 2014 en sindsdien drie verschillende ontwikkelstudio’s heeft doorlopen. De game voelt gedateerd aan, met weinig creativiteit en vernietiging in de omgevingen en een script dat zelfs tien jaar geleden al afgezaagd was.
Maar dat betekent niet dat je er niet mee kunt vermaken. Dead Island 2 is niet goed, maar wel leuk. Het is net een slechte B-film: je zucht je er doorheen, maar uiteindelijk heb je er toch een soort zwak voor.
Dead Island is vanaf 21 april verkrijgbaar voor PlayStation 4 en 5, Xbox One en Series X.