Contents
Een bug hunt met een meer tactische benadering van xenomorph opblazen
Een krachtige generator van knagende spanning en moeilijke tactische beslissingen, Aliens: Dark Descent is een scriptpas verwijderd van een all-timer.
PC Gamer is behind you
Ons ervaren team besteedt vele uren aan elke beoordeling om echt tot de kern door te dringen van wat voor jou het belangrijkst is. Lees meer over hoe we games en hardware evalueren.
What you need to know
Het verkennen van de raffinaderij ging allemaal goed totdat ik afdaalde naar de kelder. Het doolhof van mijnschachten en opslagruimtes is een perfecte schuilplaats voor de xenomorphs uit Aliens: Dark Descent, en mijn team Colonial Marines wordt sinds het binnenkomen meedogenloos lastiggevallen door de fallische nachtmerrie van H.R. Giger. Nu zitten ze in de val. Drie van mijn mariniers zitten ineengedoken aan het einde van een smalle gang en verbruiken munitie om de opmars van de aliens te onderdrukken, terwijl de vierde een bedieningspaneel hackt om de deur achter hen te openen. Maar er zijn te veel xenomorphs, te weinig tijd en geen manier om ze te ontwijken in deze krappe stalen buis.
Dat betekent weer dat ze Sergeant Kurtz’s geweer niet kunnen ontwijken.
Terwijl de xenomorphs op een steenworp afstand zijn, vuurt Kurtz een vat hagel af. Het doodt de kolossale Praetorian die de aanval leidt niet, maar het verlamt hem wel.
Het doodt de logge Praetorian die de aanval leidt niet, maar verlamt hem wel. Het doodt de logge Praetorian die de aanval leidt niet, maar het verlamt hem wel, waardoor Tekker MacDonald net genoeg tijd heeft om de code van de deur te kraken. Mijn team stormt door de opening en ik beveel korporaal Sainz om de gang achter hen te vullen met purgeervuur. De xenomorphs blijven rennen, krijsend terwijl ze branden. Maar een goed geplaatste granaat van MacDonald’s pulse geweer schakelt de bastaards uiteindelijk uit.
Het is een wonder dat mijn mariniers de ontmoeting hebben overleefd. Maar de volgende zullen ze niet overleven. Ze zijn uitgeput, zuur verbrand, hun uitrusting is bijna op en ze zijn zo bang dat ze nauwelijks recht kunnen schieten. Ik ben nog maar een paar minuten verwijderd van het voltooien van de missie, maar ik geef toch het bevel om terug te trekken. Morgen kom ik terug met verse troepen en maak ik de klus af. De xenomorphs zullen ook sterker zijn, maar dat is een risico dat ik moet nemen.
Veel games hebben geprobeerd de traag brandende spanning en chaotische actie van Aliens te evenaren, maar Dark Descent is de eerste game sinds Monoliths AvP 2 die er echt in slaagt. Ontwikkelaar Tindalos Interactive heeft goed nagedacht over hoe de film van James Cameron het beste tot zijn recht komt in een virtuele context, en hun oplossing is een sprankelend real-time tactisch spel dat stealth, strategie en zenuwslopende vuurgevechten combineert.
Dark Descent is het eerste spel sinds Monoliths AvP 2 dat het echt goed doet.
Less chatter, more shooting
Dark Descent speelt zijn zwakste kaart eerst, dus laten we hetzelfde doen en hem uit de weg ruimen. Het spel speelt zich af op Lethe, een door xenomorph geteisterde maan die eigendom is van OG tech startup Weyland Yutani, waar het Colonial Marine fregat U.S.S Otago de pech had neer te storten. De oorzaak van de crash wordt uitgelegd in een uitgebreide, verhaalgedreven proloog die ook dienst doet als tutorial. Tindalos Interactive heeft een goed filmisch oog en Dark Descent weet de esthetiek en het geluid van zowel Scott als Cameron te vangen. Maar het script mist dezelfde gevatheid en subtiliteit. Het is een rommeltje van geforceerde conflicten en onhandige dialogen, een uitputtende parasiet die in de borst van de game verborgen zit, wachtend om uit te barsten met een kletterende zin of een onlogische emotionele uitbarsting.
Eenmaal gestrand op Lethe compenseren de verhalen die je creëert de narratieve tekortkomingen echter ruimschoots. In elke missie van de lineaire campagne stuur je een team van vier mariniers naar locaties rond Lethe om je situatie te verbeteren of om te onderzoeken waarom de maan wordt overspoeld door insecten. De eerste van deze locaties brengt je naar een imitatie van Hadley’s Hope genaamd Dead Hills, een uitgestrekte shake ‘n’ bake-kolonie met talloze gebouwen met meerdere verdiepingen. Er is een bar, een wapenkamer, een kliniek, een commandocentrum en daaronder een wirwar van mijnbouwtunnels.
In tegenstelling tot de meeste tactische games bestuur je het hele team tegelijk, waarbij je ze beweegt met de rechtermuisknop en interactie hebt met de omgeving met de linkermuisknop. Het lijkt in eerste instantie vreemd, maar het is logisch als je beseft hoe kwetsbaar je mariniers zijn als ze geïsoleerd zijn. Terwijl je door de missie sluipt, gebouwen verkent en interacteerbare objecten markeert met je schouderlamp, houdt je motion-tracker in de rechterbenedenhoek van het scherm alle bewegingen in een straal van 60 meter bij. Als het enigszins mogelijk is, wil je de witte stippen die worden gemarkeerd ontwijken, niet alleen omdat xenomorphs een zeer slechte hangplek zijn, maar ook omdat als je ze tegenkomt, het erger is dan de vorige keer.
Als een xenomorph je ziet, wordt de korf in beweging gezet en gaan ze op jacht naar jouw locatie. Je team schiet automatisch om de wezens op afstand te houden, maar dat alleen is zelden genoeg om ze tegen te houden. Als je op de spatiebalk drukt, wordt er een uitgebreid menu met vaardigheden geopend. Onderdrukkend vuur vertraagt oprukkende aliens in een brede kegel, terwijl granaten en geweervuur handig zijn om specifieke bedreigingen uit te schakelen. Maar het gebruik van deze vaardigheden kost Command Points en standaard heb je maar drie Command Points. Ze regenereren automatisch, maar de snelheid is laag.
De tactische basis van Dark Descent bestaat dus uit het effectief gebruiken van deze vaardigheden, weten wanneer je moet blijven en wanneer je moet omkeren. Maar hoe goed je de xenomorphs ook uitschakelt, het gevecht is niet zonder gevolgen. Elke aanval verhoogt de agressiviteit van de aliens, die wordt weergegeven door een kruipende ticker rechtsboven in het scherm. Als deze in een hogere versnelling wordt gezet, sluipen er niet alleen meer aliens door het missiegebied, maar sturen ze ook een enorme horde jouw kant op.
Pest spray
Dit alles zorgt voor een spannende achtbaan van spanning, waarbij één xeno die een kamer binnenloopt kan uitmonden in een intens, langdurig gevecht waardoor je mariniers doodsbang, verminkt, ontvoerd of gewoonweg dood zijn. En dit alles is nog voordat je hebt nagedacht over het voltooien van je doelen, die vaak net zo gelaagd en compromisloos zijn als je gevechten met de xenomorphs. In Dead Hills moet je bijvoorbeeld het commandocentrum vinden en het gebruiken om een half dozijn vermiste kolonisten op te sporen en ze allemaal uit hun schuilplaatsen naar je ARC te brengen. Het is enorm, meedogenloos en uitputtend, tot het punt waarop je het waarschijnlijk niet in één keer uitspeelt. Een belangrijk onderdeel van Dark Descent is weten wanneer je een missie moet afbreken en je terugtrekken in de Otago om je wonden te likken en de volgende dag een nieuw team terug te sturen.
Naarmate je terugkeert naar Otago wordt Dark Descent meer een XCOM-kloon, waarbij je een basale facsimile van de strategielaag van die game gebruikt om je mariniers te beheren. Hier kun je hun wonden behandelen (zowel fysiek als mentaal), ze promoveren om nieuwe vaardigheden vrij te spelen, ze uitrusten met betere wapens die je kunt vrijspelen met grondstoffen die je tijdens missies hebt verzameld en onderzoek doen naar nieuwe technologieën met behulp van xenomorph-monsters. Het is licht vergeleken met de strategielaag van XCOM en veel meer afgeleid dan de manier waarop missies verlopen. Maar het dient een belangrijk doel. Het belangrijkste is dat elke dag die voorbijgaat het infectieniveau van Lethe verhoogt, dus elke keer dat je je mariniers een pauze geeft van een missie, loop je het risico dat de dingen gevaarlijker worden als ze terugkeren.
Het is een fascinerende mix van ideeën die zorgt voor veel opkomende puzzels. Dit gebeurt zowel op kleine schaal, zoals kiezen waar je je verdediging opzet als er een buitenaardse aanval op komst is, als op grotere schaal, zoals een dag gebruiken om terug te keren naar een vorige missie om extra grondstoffen op te halen en die kapotte wachttorens te verzamelen die je hebt achtergelaten. Er zijn een paar kleinere problemen, zoals mariniers die af en toe vast komen te zitten op de wereldgeometrie en het zeer repetitieve geblaf van je team. Maar het is alleen in de verhaallijn waar de kwaliteit merkbaar daalt.
Is Dark Descent voor Aliens wat Isolation is voor Alien? Ja, absoluut. Het bouwt het best mogelijke spel uit de thema’s en ideeën van de film waarop het is gebaseerd. De uitvoering is niet zo succesvol, maar zit er niet ver naast, en zelfs met die narratieve tekortkomingen is het nog steeds de leukste en meest authentieke Aliens-game die ik heb gespeeld.
Dark Descent voor Aliens is de beste game die ik heb gespeeld.